Geçen ay bir işim dolayısıyla İzmir’e gitmiştim.. Alsancak’taki işimi gördükten
sonra Manisa’ya dönmek üzere Konak’tan metro ile Manisa kavşağına gitmeyi
düşünürken Alsancak Camisinden öğle ezanı okunmaya başladı. Öğle namazı
kılmak için camiye yöneldiğimde cami avlusunun bir köşesinde siyah giyinmiş
kadınlı erkekli gurup gördüm. Fosur fosur sigara içen yarım başörtülü koyu
renkli gözlüklü kadınlarla, yine siyah gözlüklü erkekler yanında musalla taşındaki
cenaze gözüme ilişti. Belli ki gurup, cenazenin yakınları idi.
Okunan ezan dolayısıyla cemaat camiye girerken, avlunun köşesinde kadınlı
erkekli gurubun camiye girme gibi bir telaşları yoktu. Namaz bitiminde cemaat
olarak cenaze namazı kılmak üzere saf tuttuğumuzda gurubun içinden bazı
erkeklerle, birkaç kadın da cenaze namazına iştirak etmek için safta yerlerini
almaya başladılar. Cenazeye iştirak eden bazı bayan kardeşlerimiz de cemaatin
ön tarafında saf tutmaya başladılar. İmam Camiden çıkıp namaz kıldırmak için
musalla taşının başına geçtiğinde cenazenin yakını olduğu anlaşılan ön safta
yerlerini alan bayan kardeşlerimizin arka safta yer tutmasını söylediyse de
aldırış eden olmadığı gibi yine cenazenin çok yakını olduğu anlaşılan
erkeklerden ve kadınlardan bazıları da namaza durmayıp bulunduklar cami
avlusunun köşesinden seyretmeyi tercih ettiler.
Büyük şehirlere gittiğimde uğramadan yapamadığım yer, eski kitapçılardır.
İzmir’e gittiğimde de Kemer altı’ndaki eski kitap satan dükkânlara mutlaka
uğrarım. Kitap satan dükkana girdiğimde Salah Birsel’in “ YAŞLILIK GÜNLÜĞÜ”
gözüme çarptı. Dükkânda ilk seçtiğim kitap ta bu oldu. Diğer ilgimi çeken birkaç
kitap daha aldıktan sonra Manisa’ya dönmek üzere Manisa kavşağına gitmek
üzere metroya bindiğimde tesadüf bu ya rastgele açtığım sayfa “ ÖLÜM
GÜNLÜĞÜ” diye başlıyordu.
Salah Birsel bu bölümde katıldığı bazı yazarların cenaze merasiminden
bahsediyor, ölüm karşısındaki tavrını garip cümlelerle dile getiriyordu. Ümit
Yaşar’ın cenazesine giden Salah Birsel, mezarlık karşısında duyduğu korkuyu
dile getiriyor, sandukanın üzerine cenazede bulunanların sanki birbiriyle
yarışırcasına küreklerle atılan topraktan irkiliyor, bundan sonra “ ölülerin

gömülmelerini görmemek için kabristana gitmediğini camide kalıp dolap beygiri
gibi dönmeye başladım” diyordu.
Ölüm Allah’ın emri olduğunu bilenler ondan korkmazlar Aksine kabrin ötesi için
gerekli hazırlığı yaparlar. Böyleleri mezarlıktan kaçmaz, hatta sağ iken
mezarlıktaki yerinin bile tapusunu alırlar hayatta iken.
Kitabı ilgiyle okuyorum. İleriki sahifelerinde Salah Birsel bazı tanınmış kimselerin
cenazesinden örnekler veriyor. Ünlü gazeteci, yazar şair Şinasi’nin 11 kişi
tarafından mezarlığa götürüldüğünü, Ebuzziya Tevfik’in de dört belediye çavuşu
tarafından defnedildiğini söyleyerek döneminin ünlülerin son hallerini anlatıyor.
Yine geçen gün büyük bir şehirde mezarlıklar müdürü öğrencimle karşılaştım.
Ayak üstü sohbetimizde anlattığı oldukça ilgimi çekti. Bulunduğu şehirde
tanınan ve manevi yönden de oldukça zayıf ( X) öğrencimizin makamına
gelerek öğrencimizden mezarlık yeri satın almak istemiş ve ön şart da
mezarının yola yakın bir yer olmasını istemiş. “ Neden?” dediğinde, “ Hiç
olmazsa yoldan geçen görür de mezar taşıma bir Fatiha okur.” demiş.
Öğrencimden bunu duyunca eskilerin o meşhur sözü aklıma geldi. Derlerdi ki: “
Kendine mezar hazırlama, kendini mezara hazırla. Unutmamak gerekir ki,
yerin altında rahat etmek isteyenler, üstündeyken gerekli hazırlığı
yapmalıdırlar.”www.kadirkeskin.net