Kişinin menfaatı bitince iyilik gördüğü kişiyi gözden çıkarması, ahde vefa

duymaması, yani ondan çıkar sağladıktan sonra o kişi ile arkadaşlığı ve dostluğu

bitirmesidir. Böyle insanlar dinlerde de insanlar arasında da “ Nankör” olarak

dillendirilir. İnsanın nankörlüğü, kime ait olduğunu bilmediğim yukarıdaki

sözden daha güzel anlatılmaz herhalde. Nankörlüğün karşıtı da ahde vefadır.

Yakın arkadaşım ve komşum vefat eden kayınvalidesine ait bastonunu da “ 11

yıl kayın validesini taşıdığı için evinin bir köşesinde muhafaza

etmektedir.”Burada ahde vefaya bir nokta koyalım yazımın başlığına geçelim.

Seminer için gittiğim bir ilde iş adamı olan bir öğrencimle karşılaştım.

Seminerim sonu beni davet eden okula “ Hocam bana ait.” diyerek müsaade

alıp beni iş yerine götürdü. Gördüğüm kadarıyla işinde başarılı bir iş adamı. Biz

öğretmenler işi- aşı, mutlu bir eşi olan öğrencilerimizle karşılaştığımızda kendi

çocuğumuz gibi gurur duyar, mutlu oluruz. Ama işsiz- aşsız, mutsuz olursa, ona

da kendi çocuğumuz gibi üzülürüz. Öğrencimi tebrik ettim başarılarının

devamını diledikten sonra sohbetimiz esnasında: “ Hocam çok sevinçliyim.

Allah’a şükür 17 yıl sonra Rabbim bize bu sene nur topu gibi bir kız evladı

verdi.” deyince ben de kendisiyle sevindim. Çünkü çocuk özleminin yerini ne

mal, ne şöhret, ne de makam doldurabilir. Sohbetinin devamında “ Hocam bir

de üzüntüm var” dedi. “ Hayırdır “ dediğimde “Çocuğumun sevinci karşısında

takriben yıllık kazancımın yarısını 57 çalışanıma ikramiye olarak dağıtmama

rağmen içlerinden teşekkür edenin sayısı iki elimin parmağını doldurmaz.”

Şimdiki aklım olsaydı onlara bir kuruş bile vermezdim.” deyince, ben de

kendisine, öğrencimin de öğrencilik yıllarından tanıdığı bir personelimle ilgili

yaşadığım bir olayı anlattım.

Tanıdığı kişi personelimiz bir başka kurumda ilkokul mezunu olup şef olarak

istihdam ediliyormuş. Her nasılsa kurum müdürü kızıyor şefliğini iptal ederek

eski işi hizmetli kadrosuna indiriyor. Bir gün tuvaletlerin ve odaların daha temiz

olması için emir verdiği insanlarla o işi yapma durumunda kalıyor. Bu kişinin

refüze olmasına üzülen kurumun müdür yardımcısı konuyu bana ileti. Ben de

empati yaparak muvafakat verdim, kadrosunu lisemize aldık. Masadan düşen

personeli yine lisemizde masaya oturttuk. Baktım kişi kooperatife girmiş, iki

çocuk okuyor. Maddi bakımdan büyük bir çıkmazın içinde. Kendisine emekli

olmasını ve Koruma Derneği kanalı ile emekli olduğu için SSK destek pirimi

yatırmaksızın asgari ücretle işe devam etmesini sağladım. Emekli oldu.

İkramiyesi ile kooperatife olan borcunu ödedi. Çocuklarını ücretsiz dershaneye

yazdırdım, üniversitede okuyan diğer çocuğuna da okulumuz öğrencisi

olmamasına rağmen okulumuz koruma derneğinden tahsil hayatı boyunca burs

verilmesini sağladım

Sonuç; malum post modern 28 Şubat dönemi başladı. Personelimize SSK

destek pirimi yatırılmadığı gerekçesiyle şikâyet konusu oldu. Kendisini

çağırarak:” Ben emekli oldum. Yerime memur verilmediği için kendi isteğimle

memur gelesiye kadar SSK Destek pirimi talep etmeksin kendi isteğimle

çalışıyorum.” diye bir dilekçe vermesini istediğimde, cevabı: “ Sayın müdürüm

ben sorumluluk altına giremem “ diye cevap verdiğini anlatarak öğrencime

şu misali verdim.

Hz. İsa bir günde on tane cüzamlı hastaya yardım eder, iyileştirir. Ama

içlerinden bir tanesi ona teşekkür eder. İsa havarilerine dönüp: “Diğer dokuz

kişinin nerede olduğunu sorduğunda,” hepsinin kaçmış olduğunu öğrendi.

Hepsi de bir teşekkür bile etmeden ortadan kaybolmuşlardı. Bu durumu

anlattıktan sonra öğrencime: “ Şimdi soruyorum: Ne ben, ya da siz. Hz. İsa’nın

yapmış olduğundan çok daha küçük iyilikler yaptığımız halde, onların bize

minnet duymalarını bekliyoruz. Peygamberimiz de gözü kan çanağına

dönmüşçesine taş atan Taif nankörlerini 7 yıl sonra tümüyle affetmedi mi? Hele

hele Mekke’de ve Medine’de yapılan nankörlüklerden hiç söz etmiyorum.

Cenab-ı Hak da Adiyat:6. Ayette: “ Gerçekten insan Rabbine karşı çok

nankördür.” Abese 17: Kahrolası insan ne kadar da nankördür.”buyurmasına

rağmen insanoğlunun temel yaşam kaynağı olan Enasır-ı Erbaa: Su, ateş, hava,

toprağın nimetlerini verirken bir ayrım yapıyor mu? Doğan güneşin ışınlarını,

alıp da içimizde bir dakika tutmakta zorlandığımız nefesi, hayatın kaynağı olan

yağmur sularını verirken inanan, inanmayan, nankör, münkir diye bir ayrım

yapıyor mu?

Öğrencim gibi yaptığı iyilikten pişman olan bir zat, bir piri faniye sorar. “

Efendim ben iyilik yaptığım insanların çoğundan hep zarar gördüm. Bundan

sonra hiç iyilik yapmak istemiyorum” dediğinde, Piri fani dizini, dizlerine

yanaştırarak ellerini avucuna alır. “ İnsanlar iyilik yapılmaya, sen de iyilik

yapmaya layıksın.” diye kısa cevabını verir.

Son sözüm: Ne ki nefsimize ağır geliyor, onu yapmaya devam edelim

Kaldırdığımız ağırlık nikbetinde içimizdeki ferahlığı hissedeceğiz.

www.kadirkeskin.net